Hobbels op de weg

Het lijkt wel of er een vloek heerst op het rennen van een marathon. De weg naar mijn ultieme hardloopdroom kent namelijk vele hobbels en diepe dalen. 

Dé marathon 

Poging 1 deed ik in 2019, maanden trainde ik knetterhard. Er werden heel wat kilometers afgelegd, vaak alleen langs de Amstel. Al die uren dacht ik vaak aan hoe het zou zijn in New York. 3 November was dé dag, toen begon ik aan mijn allereerste marathon. Helaas werd de hardloopdroom een regelrechte nachtmerrie. Bij 5km gleed ik uit over een bekertje, het gevolg was een pijn scheut door mijn linkerbeen. Vanaf dat moment was rennen geen optie meer, ik strompelde door want opgeven was geen optie. Ruim 5 uur later passeerde ik de finish. Mijn eerste gedacht was, dit moet een keer over. En de tweede was, wat is er mis met dat been? Het antwoord op de laatste vraag was kort; scheurtje in quadriceps, het herstel was daar tegen over “iets” langer.

De herkansing, poging 2

Eind 2020 maakte ik plannen voor een herkansing. Dit keer iets dichter bij huis. 3 oktober 2021 zou het gaan gebeuren in Londen. Er werd weer getraind, misschien zelfs iets te veel. Er waren signalen van mijn lichaam, maar die negeerde ik. Tot na die ene lange duurloop, door de pijn aan mijn been kon ik thuis de trap niet meer op lopen. De conclusie van de fysio was resoluut, een overbelaste quadriceps. Toen het reisadvies voor Londen op negatief bleef staan was het overduidelijk, er ging een dikke vette streep door mijn tweede marathon poging heen.

Drie maal is scheepsrecht, poging 3

En nu? Na 3 weken rust en pijnlijke fysio behandelingen is het tijd om die quadriceps sterker te maken. Volgende week hoop ik weer mijn eerste kilometers af te leggen. Aan een marathon hoef ik voorlopig nog niet te denken. Maar dat er ergens in 2022 een derde poging gedaan gaan worden weet ik zeker.